Ingezonden brief van een VA die dit graag anoniem wilde delen.
Ik was op vakantie toen iemand uit mijn netwerk mij wees op een opdracht. Ik las de opdracht: het voelde voor mij geschreven!
De opdracht was voor een organisatie dat een overlap heeft met mijn doelgroep en was voor bepaalde tijd. Er werd gevraagd om een motivatie, cv en tarief per dag. Over het laatste heb ik lang nagedacht: moet ik er onderhandelingsruimte in bouwen of is dit het? Vol enthousiasme ben ik erop in gegaan.
Na wat e-mail communicatie kwam uiteindelijk de aanvraag voor een kennismakingsgesprek. Woah! Tof! Ik heb hier staan te springen.
In het gesprek werd duidelijk dat er vaker met freelancers werd gewerkt, bijvoorbeeld voor vormgeving. Dit gaf mij het vertrouwen dat het met mijn tarief goed zou zitten. Het gesprek ging goed en er was een klik. Er werden meer uren gevraagd dan ik aanvankelijk had gedacht. Doe nooit aannames! De extra uren maakten mij niet uit, want:
- Het gaat om een tijdelijke functie
- Als gezin zouden we aanpassingen maken om dit te realiseren (hadden we vooraf besproken)
- Ik moest klanten opzeggen om dit te gaan doen, maar de klant heeft zoveel raakvlakken met mijn doelgroep en expertise dat ik dat geen probleem vond.
- Dit staat supergoed op mijn ‘portfolio’
Kortom, alle lichten stonden op groen. En toen kreeg ik de opdracht aangeboden!
Helaas voor minder dan de helft van mijn opgegeven tarief. WTF?!
Wat zou jij doen?
Ik heb vriendelijk bedankt voor de opdracht en dat voelde echt heel raar. Want het is toch een topfunctie? Bij een toporganisatie? Alles wat ik wilde? Maar uiteindelijk moet ik natuurlijk wel gewoon de rekeningen kunnen betalen.
Mijn inzichten:
📌 Alles waarover je twijfelt, meteen ophelderen. Doe nooit aannames!
📌 Vraag of de opdrachtgever zelf al een budget in gedachte heeft.
📌 Hoe mooi een opdracht ook is, het hoeft niet ten koste van alles te gaan.
📌 Elke ervaring is er één en mag gevierd worden.